Autoportret ze łzą = Nie będziesz się czuć ze mną mniej samotny, 2022 Warszawa

​

19 stycznia, w Warszawie zimne popołudnie. Jest koło 14, nie mogę zwlec się z łóżka. W głowie szaro. Iza, musisz coś zrobić. Ruszyć się, ubrać, umyć, cokolwiek. Wstałam, postawiłam statyw, ustawiłam aparat i lampę. I cyk.

Tak powstał Autoportret ze łzą.

Mój twór ewoluował i dostał dodatkową część tytułu “Nie będziesz się czuć ze mną mniej samotny“.  Na tej pracy jestem wszędzie, rozejrzyjcie się dookoła. Małe odbitki, wielkości zdjęcia do dokumentów, wiszą w całej sali. Możecie zabrać ze sobą taką odbitkę. Leży, gdzieś tu w pudełeczku. Możecie poczuć się otoczeni moją osobą, obecnością. Nie poczujecie się jednak przez to mniej samotni.

Poprzez multiplikację mojego autoportretu chciałabym opowiedzieć o poczuciu samotności wśród ludzi. Często mam wrażenie, że ludzie dookoła są dla mnie obcy, mimo ich i moich prób nawiązania relacji. Jest między nami jakaś niewidzialna granica. Zastanawiałam się czy można to porównać do uczucia niezrozumienia, jednak wydaje mi się, nasze skupienie się na sobie odcina nas od reszty.

A resztę, która skupia się na sobie od nas. Jesteśmy wśród bliskich, ale jakoś tak obco. Paradoksalnie ludzie z serialu czy instagrama wydają nam się niebywale bliscy. Mijając piąty raz przy metrze starszą panią sprzedającą kwiaty zebrane gdzieś pod miastem czujemy większą empatię i silniejszą emocje niż podczas posiadówy z przyjaciółmi, gdy jedno z nich rozstaje się po raz kolejny z partnerem. Obcy ludzie stają się bliscy, a najbliżsi tacy dalecy. Ale to tylko takie moje luźne myśli. Chodźmy dalej…

​

​